Ludwik Poniewiera "Poglądy", 15-18 II 1973 (fragmenty)

Gdy Ludwik Ponieiera po raz pierwszy jako debiutant pokazał na Okręgowej Wystawie ZPAP swoje drzeworyty, zwrócił na siebie z miejsca uwagę. Śmiałe, szeroko cięte płaszczyzny, wyważone kontrasty czerni i bieli, zdecydowana definicja formy. Nieczęsto można spotkać u początkujących, a nawet zaawansowanych artystów, umiejętności syntetycznego widzenia i oszczędności środków wyrazu. Jest to zwykle osiągnięcie wieku dojrzałego.

Drzeworyty pokazywane na wystawach w następnych latach - głównie pejzaże przemysłowe, rzadziej kompozycje figuralne - zaznaczały coraz dobitniej osobowość i własny styl artysty, przyniosły nagrody i wyróżnienia.

A jednak porzucił - przynajmiej na razie - grafikę dla malarstwa, co zresztą przydarza się dość powszechnie grafikom, spragnionym innej dyscypliny, a przede wszystkim koloru. Mogłoby się wydawać, że także Poniewiera będzie szukał w rozrzutnej palecie barw kompensacji, ale tak się nie stało.

W malarstwie operuje powściągliwą prawie ascetyczną skalą koloru, narzuca sobie rygory przypominające rodowód graficzny tego malarstwa. Działa szerokimi płaszczyznami czerni rozświetlonej akcentami brązów, bieli i zieleni. Jego pejzaże mimo zupełnego braku kokieterii estetycznej ujmują powagą, szlachetnością formy i refleksyjnym nastrojem.

Maria Podolska

krytyk sztuki